Kredyty oraz Lokaty

Kalifornijskie hrabstwo Orange County, jeden z najbogatszych okręgów w Stanach Zjednoczonych, 6 grudnia 1994 r. został zmuszony do ogłoszenia bankructwa, największego w historii bankructw komunalnych. Upadek Orange County był skutkiem poczynań skarbnika okręgu, Roberta Citrona, odpowiedzialnego za prowadzenie funduszu inwestycyjnego wartości „.8 mld dol., który obejmował nie tylko 4,7 mld dol. funduszy Orange County, lecz również 3,1 mld dol. pochodzących ze 180 innych jednostek komunalnych i agencji lokalnych władz. Przez lata fundusz Orange County wydawał się być dobrą inwestycją, której roczna stopa zwrotu w ciągu 15 lat do 1994 r. wynosiła średnio 10%. Niestety, tak wysoki wynik został osiągnięty głównie za pomocą strategii rosnącego zadłużenia, w ramach której fundusz nabywał znaczne ilości średnio- i długoterminowych obligacji, wielokrotnie przewyższających aktywa funduszu, finansując te zakupy transakcjami pożyczkowymi z umową odkupu. Wszystko było dobrze aż do przełomu 1993 i 1994 r., kiedy stopy procentowe zaczęły rosnąć, a ceny obligacji – spadać, co doprowadziło fundusz do ogromnych strat. Widzieliśmy już na przykładzie upadku Barings, w jaki sposób problem szefa i pełnomocnika narasta, kiedy kontrahent transakcji lub menedżer funduszu zaczyna ponosić większe straty. Raz znalazłszy się w tej pułapce wie, że jego przyszłość zależy od tego, czy uda mu się jak najszybciej odrobić poniesione straty. Dyrektor funduszu w takim położeniu odczuwa silne bodźce ryzyka nadużycia do podjęcia nadmiernej ekspozycji.