Kredyty oraz Lokaty

Kiedy bank centralny interweniuje na rynku walutowym, zwiększa lub zmniejsza swoje rezerwy międzynarodowe, co wpływa na wielkość bazy monetarnej. Kiedy bank centralny interweniuje na rynku walutowym, rezygnuje do pewnego stopnia z kontroli podaży pieniądza. Na przykład, na początku lat siedemdziesiątych „lemiecki bank centralny stanął przed następującym dylematem: próbując nie Dopuścić do zbyt silnej aprecjacji marki do dolara amerykańskiego, Niemcy zgromadzili ogromne ilości rezerw międzynarodowych, co doprowadziło do gwałtownego wzrostu podaży pieniądza, uważanego przez niemiecki bank centralny za proinflacyjny. Bundesbank mógł próbować powstrzymać wzrost podaży pieniądza, zaprzestając interwencji na rynku walutowym i wzmacniając kontrolę własnej podaży pieniądza. Strategia ta ma jednak poważną wadę w sytuacji, kiedy bank działa pod presją niedopuszczenia do aprecjacji waluty: niższe ceny dóbr importowanych i wyższe ceny dóbr eksportowanych, wywołane aprecjacją waluty krajowej, >zkodzą producentom krajowym i zwiększają bezrobocie. Dolar amerykański jest walutą rezerwową, dlatego zamiany na rynkach walutowych w mniejszym stopniu wpływają na bazę monetarną i podaż pieniądza w Stanach Zjednoczonych. Dopóki nie Fed, ale zagraniczne banki centralne podejmują interwencje w celu niedopuszczenia do zmiany wartości dolara, amerykańskie zasoby rezerw międzynarodowych pozostają nienaruszone. Możliwości prowadzenia polityki pieniężnej w państwie, którego waluta jest walutą rezerwową, są zwykle większe.